In deze gruwelijke oorlog tussen Israël en Gaza ben ik aan het kijken of het zin heeft om pu(niet-weten) te gebruiken.
Het begin is simpel, ik begrijp er niet heel veel van, er is heel veel pu.
Ondanks een uitleg over de oorsprong als in
Wanneer ik je vraag: denk niet aan een gele koe, dan kan het bijna niet anders of je denkt aan een gele koe. Het woord "niet" valt weg in deze zin. Het bestaat hooguit als bij-effect: oh, nu heb ik het toch gedaan.
Hetzelfde geldt als je nadenkt over niet-weten. De "niet" valt weg en je denkt aan de grenzen van het weten, of je denkt aan wat we nog moeten gaan weten. Niet-weten neemt geen ruimte in, het laat hooguit een leegte zien in de wereld van weten.
De natuur (of het mysterie) heeft ons allemaal net iets anders gemaakt.
We hebben net andere handen, net andere ogen, een net andere lichaamsbouw, een net andere stem.
Ook onze hersenen verschillen allemaal een klein beetje van elkaar.
Al jouw hersencellen zijn net iets anders dan de mijne.
Maar ook de verbindingen die ze leggen zijn anders, anders in hoe ze verbindingen leggen én in de verbindingen zelf.
Onze bewustzijns zijn zo op andere wijze gevormd.
Elke dag merk je op social media dat er mensen zijn die ironie of sarcasme echt, echt niet snappen. De gesprekken die ze in het dagelijks leven hebben zijn behoorlijk anders dan bij mensen bij wie ironie de favoriete manier is om met anderen om te gaan.
Op de site Enerzijds Anderzijds staat een artikel dat geschreven is door een lezer van het boek 'Leegte'. Een mooie oproep tot dialoog met juist mensen waarmee je het in deze gepolariseerde tijden oneens bent.
De jaren 20 zijn best wild. Het begon met Covid, gevolgd door de OekraIne-oorlog. En nu ook een grote inflatie, sterk gestegen energieprijzen en zelfs een nucleaire dreiging,
Daar komen langzame, maar minstens zo grote veranderingen bij: de opkomst van China, met daarbij de relatieve neergang van het Westen. De klimaatproblemen, de veranderingen in de bevolkingssamenstelling. Etcetera, etcetera.
Veel mensen hebben het gevoel dat de samenleving nu sneller verandert dan hiervoor. En zeker in Europa denken veel mensen dat die verandering niet in de goede richting gaat.
Met grote trots kan ik aankondigen dat het boek 'Mirdan-filosofie: Leegte' op 29 mei verschijnt bij uitgeverij Elikser.
'Leegte' gaat over het verschil tussen existentiële leegte en het dagelijks leven. In de leegte is er geen betekenis, geen zin te bekennen. Het dagelijks leven vraagt er om, heeft die zin en betekenis wél nodig.
Op welke manier kan je dat verschil overbruggen?
In 'Leegte' vertel ik over mijn manier. Hoe ik omga met het geven en vinden van betekenis in het dagelijks leven, terwijl de (existentiële) leegte er ook altijd nog is.
Ik schrijf een boek over de kloof tussen de leegte en het dagelijks leven, maar heb het idee dat maar weinig mensen überhaupt het probleem zien.
De leegte is de plek zonder woorden, zonder concepten. Er zijn onnoemelijk veel varianten van de leegte. Een ervan is bijvoorbeeld een innerlijke rustige plek, waar je tot bezinning komt. Als je daar uit bent kun je weer volop meedoen met het dagelijks leven.
Pu is een persoonlijk begrip. Wat voor mij pu is, hoeft dat voor jou niet te zijn. Maar de kans is groot dat die persoonlijke verzamelingen van wat pu is, grote overlappen bevatten.
Daarom ben ik begonnen met een serie om het niet-weten (pu) in Corona-tijd te onderzoeken met verschillende mensen.
Verschillende invalshoeken die verschillende inzichten opleveren. En samen ons wellicht iets vertellen over wat we gezamelijk niet weten.
Marzoek betekent: dat wat ervaart
In het onkenbare osmo is er iets gebeurd waardoor wij een mu hebben, een ervaringswereld.
Wat is daar gebeurd? Er is in osmo iets ontstaan dat ervaart, marzoek noem ik het.
Marzoek zorgt dat we kúnnen ervaren, maar ook wélke ervaringen we hebben.
Als je een kopje ziet zorgt marzoek ervoor welke kleuren we hoe ervaren.
Als je een sterk verlangen hebt, dan komt dat van marzoek.
