Zoals vele mensen weten heb ik geen bodem kunnen vinden in mijn filosofische zoektocht. Ik heb geen zekerheid over wat woorden zijn en geen vaste bodem voor denken gevonden.
Er zit daarom niets anders op dan leren omgaan met "niet-weten" en "leegte".
Vandaag is precies 1 week voordat Trump voor de 2e keer president wordt. De wereld voelt in afwachting van iets groots. En het is niet goed. Er zal veel veranderen, maar hoe, dat weet nog niemand. Een omineuze, duistere schaduw..
Als mensen hebben we een eigen bewustzijn. We vragen ons af wie en wat we zijn en wat we allemaal kunnen. Dat kunnen we goed zelf. Maar de antwoorden komen niet alleen maar van onszelf. We krijgen taal mee van onze ouders en de samenleving. En we krijgen verhalen mee. Sprookjes, verhalen uit de bijbel, verhalen van ouders en grootouders. En op school krijgen we verhalen over ons land en over wetenschap. Die verhalen geven ons veel antwoorden (of ze nou kloppen of niet).
Mardoe is het vreemdste woord uit de mirdan-filosofie. (En dat wil wat zeggen.)
Mardoe is het woord zonder betekenis.
Je kan er even over nadenken, maar het is mogelijk om een woord zonder betekenis te hebben. Wij mensen kunnen dat.
Eerst lijkt het of mardoe niet stabiel kan zijn, want elke keer ga je het toch een betekenis geven. En dat is op zich prima, maar geef er dan gelijk een andere naam aan. Want dan is het een ander woord geworden.
In deze gruwelijke oorlog tussen Israël en Gaza ben ik aan het kijken of het zin heeft om pu(niet-weten) te gebruiken.
Het begin is simpel, ik begrijp er niet heel veel van, er is heel veel pu.
Ondanks een uitleg over de oorsprong als in
Wanneer ik je vraag: denk niet aan een gele koe, dan kan het bijna niet anders of je denkt aan een gele koe. Het woord "niet" valt weg in deze zin. Het bestaat hooguit als bij-effect: oh, nu heb ik het toch gedaan.
Hetzelfde geldt als je nadenkt over niet-weten. De "niet" valt weg en je denkt aan de grenzen van het weten, of je denkt aan wat we nog moeten gaan weten. Niet-weten neemt geen ruimte in, het laat hooguit een leegte zien in de wereld van weten.
De natuur (of het mysterie) heeft ons allemaal net iets anders gemaakt.
We hebben net andere handen, net andere ogen, een net andere lichaamsbouw, een net andere stem.
Ook onze hersenen verschillen allemaal een klein beetje van elkaar.
Al jouw hersencellen zijn net iets anders dan de mijne.
Maar ook de verbindingen die ze leggen zijn anders, anders in hoe ze verbindingen leggen én in de verbindingen zelf.
Onze bewustzijns zijn zo op andere wijze gevormd.
Elke dag merk je op social media dat er mensen zijn die ironie of sarcasme echt, echt niet snappen. De gesprekken die ze in het dagelijks leven hebben zijn behoorlijk anders dan bij mensen bij wie ironie de favoriete manier is om met anderen om te gaan.
Op de site Enerzijds Anderzijds staat een artikel dat geschreven is door een lezer van het boek 'Leegte'. Een mooie oproep tot dialoog met juist mensen waarmee je het in deze gepolariseerde tijden oneens bent.
De jaren 20 zijn best wild. Het begon met Covid, gevolgd door de OekraIne-oorlog. En nu ook een grote inflatie, sterk gestegen energieprijzen en zelfs een nucleaire dreiging,
Daar komen langzame, maar minstens zo grote veranderingen bij: de opkomst van China, met daarbij de relatieve neergang van het Westen. De klimaatproblemen, de veranderingen in de bevolkingssamenstelling. Etcetera, etcetera.
Veel mensen hebben het gevoel dat de samenleving nu sneller verandert dan hiervoor. En zeker in Europa denken veel mensen dat die verandering niet in de goede richting gaat.
